دیروز همین ساعت

سلام

این روزا خیلی کم کار شدم نمیدونم چرا.انگار دنیای شعر اینجوریه .هر چی مینویسی

و هر چی میری جولو تر نوشتن سخت تر میشه.البته دلایل مختلفی میتونه داشته باشه

مثل وسواس زیاد کمبود سوژه های بکر و خیلی چیزای دیگه.به هر شکل تا زمان تولد

ترانه جدیدم ترانه های قدیمی ترو میذارم امیدوارم خوشتون بیاد.

                                                     دیروز همین ساعت......

 دیروز همین ساعت

چشماتو بغل کردم

دستامو تو دریایه

آغوش تو حل کردم

دیروز همین ساعت

هرثانیه روشن بود

هر لحظه یه تصویر از

فردای تو و من بود

دیروز چه آرومو

امروز چه طوفانی

دیروز چه کوتاهو

امروز چه طولانی

امروز که میبینم

باخاطره بی رحمی

امروز که میفهمم

حرفامو  نمیفهمی

انگار خودت نیستی

میترسم ازین باور

ای کاش تموم میشد

این لحظه زجرآور

این لحظه که دلگیره

دلگیر تر از غربت

این لحظه چه شیرین بود

دیروز همین ساعت...........

(این کارو تقدیم میکنم به یکی از عزیز ترین آدمای زندگیم که متاسفانه از دستش دادم

وهمیشه این ترانرو زمزمه میکرد مریم عزیزم)

ترانه آخر

                                                    میخوام  ببوسمت

 وقتی  کنارمی  انگار  بی هوا               میخوام  ببوسمت

هرلحظه هر  نفس هرروز هر کجا            میخوام  ببوسمت

وقتی کنارمی خوابم نمیبره مثل فرشته ها      میخوام ببوسمت

هرچی میخوای بگو هرچی میخوای بپرس اما نگوچرا میخوام ببوسمت

انگار آسمون میفهمه حالمو آفتابی میشه تا       میخوام ببوسمت

بیزار میشم از لحن شلوغ شهر آرومو بی صدا   میخوام ببوسمت

مثل پرنده ها لبریزم از قفس از پشت میله ها      میخوام ببوسمت

حالم یه جوریه مثل همیشه نیست باور کن از خدا  میخوام ببوسمت

من دورم از همه تنها شبیه تو نزدیک تر بیا       میخوام ببوسمت

آغاز

                                         به نام خدا

سلام

بالاخره بعد از مدت ها تصمیممو برای درست کردن وبلاگ عملی کردم تا ازین طریق بتونم با دوستان و ترانه سرایان عزیز ارتباط تازه ای برقرار کنم و حتما از نقدهای سازندشون در مورد مطالب وبلاگ استفاده کنم.لطفا در معرفی وبلاگ به من کمک کنید.به عنوان

اولین کار این ترانه رو انتخاب کردم چون خیلی دوسش دارم.

                                        مرگ  تدریجی

نمی دونم چرا تلخی 
          
                                               نمی دونم چرا گیجی
یه عمره زندگی کردی
 
                                             ولی با مرگ ِ تدریجی
همیشه ساده اما سخت
 
                                                تورو دلگیر می بینم
دارم رو صورت آینه 
 
                                                یه مرد ِ پیر می بینم
 
یه تصویر ترک خورده
 
                                           که هیچکی فکر حالش نیست
یه مرد ِپیر ِسر خورده
 
                                              که حتا بیست سالش نیست
 
نمی دونم چرا اما
 
                                            داره با عشق لج می شه
شکسته پای ِرویا رو
 
                                             داره ذهنش فلج می شه
نه امروزی براش مونده
 
                                           نه فردایی که خوش باشه
نمی دونم چرا می خواد
 
                                                فقط آینه جلوش باشه
نمی ترسید از فردا
 
                                               اگه امروز روشن بود
حکایت تلخ شد اما
 
                                             تمومش قصه ی من بود
 
من اون تنهای دلگیرم
 
       که هیچکی فکر حالم نیست
                                من اون سر خورده ی پیرم
 
                                                که حتی بیست سالم نیست